De scholen zijn weer begonnen 🙂 Voor onze puber Tjeu is dat over precies één week. Pfieuw, wat zijn we blij. In zijn leerlingvolgsysteem zou ik graag de volgende info terugzien.
Blaffen: blaft nauwelijks nog naar andere honden. Ligt rustig in mand naar buiten te turen waarbij vogels, mensen en andere bewegende objecten inmiddels non-verbaal worden gevolgd. Nu is het visite die met loeiende sirene wordt onthaald. Baasje/vrouwtje dat even geen zin heeft in een spelletje, wordt aangeblaft. Meneer is ongeduldig. Trekken aan lijn: denkt dat hij een sledehond is die een gewicht van honderden kilo’s vooruit moet trekken. Als autodidact ontdekt tijdens zijn vakantie in Italië. Nu, na drie weken consequent kortgehouden te zijn of de andere kant op te moeten wandelen (de buurt lacht zich een kriek), enige vooruitgang zichtbaar. Kom-hier-commando: wordt binnenkort getest op slechthorendheid. Heeft op geen enkele manier door wat “hier” betekent. Komt wel ongevraagd als baasje/vrouwtje in keuken is. Altijd! En altijd voor de volle 100% zonder “hier”.
Help! Beste juffrouw Monique, vrijdag heeft Tjeu me mijn bangste kwartier ooit bezorgd. Tot die vrijdag bleef hij keurig op de oprit als visite arriveerde of wegging. En al zeker als één van ons thuiskwam. Hij stormde toen nog op je af en kwam direct mee terug naar binnen. Ik dacht mijn pubertje dus te kennen. Sinds afgelopen vrijdag niet meer. Eerst liet ik zijn suikertante uit na een korte kop thee, Tjeu als een zoete baby op mijn arm. Kort daarna liet ik mijn schoonzus uit, zij kwam op hetzelfde moment een koffie doen. Ik wilde Tjeu het vertrouwen gunnen waar pubers vaak om vragen. Dus hij mocht mee gedag zeggen, op zijn korte pootjes.
Waar is Tjeu? Als een haas was hij weg. Ik ook. De volgende 15 minuten kan ik in slow-motion vertellen, maar dat duurt zo lang. Therapeutisch gezien zou het wel goed zijn. Tjeu stond om de hoek. Twijfelend tussen oprit van suikertante en vrouwtje. Koos voor geen van beiden en ging er pijlsnel vandoor. Stopte af en toe om naar mij om te kijken. Voelde waarschijnlijk mijn paniek die hem tot hazewindhond transformeerde. Tijdens mijn sprint kwam alleen maar in me op “Niet onder een auto komen jongen” en “Vooral lief tegen hem blijven”. Het eerste werkte wel (dankjewel hondenengeltje), het tweede niet. Als een Dolle Mina holde ook ik maar door. Een paar keer vlakbij, goed oogcontact en weg was ie weer. Een mountainbiker zag mijn wanhoop. Deels dan. Hij heeft Tjeu, ter hoogte van het Engels Kerkhof, zo’n 30 sec onder bedwang kunnen houden totdat ik de hoek om kwam. Dus Tjeu was wederom weg.
Al sprintend en piepend heb ik die mountainbiker om hulp geroepen. Tjeu ging richting Zuid-Willemsvaart. Ik wilde stoppen. Ik deed het. Een Freeze-moment. Mijn “HELP” geroep echoot nog na. Ik wilde niet aanzien hoe hij door een vrachtwagen denderend overreden zou worden. Ik heb mijn handen voor mijn ogen geslagen en ben toch doorgerend. Fight dus. Op de parkeerplaats bij de Chinees keek hij om. Weer zo’n moment. Hij koos ervoor om niet richting Zuid-Willemsvaart te rennen, maar het perkje rechts in. Naast een dikke boom bleef hij plots staan. Al hypnotiserend met een imaginaire grote snoep wandelde ik super chill naar hem toe. Overgave! Als een puber die toch weer even klein en aanhankelijk is, vluchtte hij in mijn armen. Flight.
Loes verwerkt een klein trauma. Haar Live & Learn werd ten volle uitgedaagd. Vanaf maandag helpt Loes Live & Learn weer graag mee aan alle vraagstukken die in jouw werkomgeving spelen. Uitdaging alom!