Mindfulness-aanhanger als ik ben met opgetrokken wenkbrauwen van ergernis als mensen in het verleden blijven hangen, wil ik vandaag juist een ode aan de geschiedenis brengen. Waarom? Omdat ik laatst getuige was van de lancering van het boek: “Vizier op Nederweert, in stukjes en beetjes”.
Guulke’s Wintergasten
“Als de Nederweerter boeren vroeger de oogst binnen hadden, het vroeg donker werd en de eerste Allerheiligenkou zich deed gelden, kwamen de buurtbewoners bij elkaar. Zittend bij de stoof of schouw werd dan een pijpje gerookt, gebuurt, gezongen en gemusiceerd”.
Dit was de aankondiging om het sfeertje te duiden dat ik 3 nov jl. meemaakte. Een kleurrijk palet aan lokale verhalenvertellers, filmers, columnisten en vertolkers van geschiedschrijving bood me een avond waarvan ik smulde. Ik had het nodig, het gevoel hoe wezenlijk het is om onze verhalen aan elkaar door te geven. Hoezeer het nodig blijft om het verleden te kennen. De parallellen tussen toen en nu kon je niet missen.
Wat was toen en wat is nu?
Discriminatie, solidariteit en inclusiviteit zijn eeuwenoude thema’s. Censuur en nepwaarheden ook. Dat heerste al in onze vorige generatie. Toen nieuwsgierige Nederweerter dorpelingen kwamen kijken naar een boerengezin uit Noord-Holland dat op de Wetering neerstreek. Hun koeien hadden een andere kleur dan gewend. Hun andere geloof, gekke sokken en moderne rugtassen werden maar moeilijk gepruimd hier in Limburg.
Zo ook een verhaal over grafdelvers in WO II die geen aandacht kregen en onzichtbaar bleven. Ook toen al PTSS. Een doorsteek naar de trieste werkelijkheid van nu in Oekraïne is evident.
En wat dacht je van prachtige kinderen, geboren door een one-night-stand van een verliefde meid op een zwarte USA soldaat. Waar zijn ze gebleven, spoorloos?
Ik wil maar zeggen: “Geschiedenis is niet saai, zeker niet als het gebracht wordt op de manier zoals op 3 nov jl. door de Stichting Geschiedschrijving Nederweert.” Is het een idee dat we dit concept opnemen in het onderwijs curriculum? Ik stem voor!
Leven en leren
Het meeste leerde ik nog van een lokale, inmiddels overleden, man van 100 die op film te zien en horen was. Anno nu was hij waarschijnlijk wél te gast bij Showroom en niet interessant genoeg bij één van de (te) vele actualiteitenprogramma’s. Hij vertolkte een tijdsgeest, een wereldbeeld waar mijn wenkbrauwen van omhoog gingen, niet vanuit ergernis, wel vanuit verbazing en herkenning om zijn wijsheden die juist nu zo actueel zijn.
Vanavond lig ik lekker met een dekentje op de bank het boek “Vizier op Nederweert, in stukjes en beetjes” te lezen. Fijne week!
Loes Live & Learn begeleidt jou en jouw team graag. Bewust van de impact van het verleden met het vizier op vooruit. Eerst de shit op tafel en opruimen. Pas dan ontstaat er ruimte om in het heden te voelen wat er nodig is voor de toekomst. In alle vrijheid.