We zien onszelf allemaal als wetenschappers op vele vlakken. We worden overstelpt met bergen berichten die op feiten zijn gebaseerd (?) en we krijgen een lawine aan berichten die ons vertellen dat die bergen feiten niet op feiten zijn gebaseerd (?) en dat er dus nieuwe – nog niet bewezen maar toch zo overduidelijke – tegenstrijdige feiten iets anders bewijzen (?). Wie zijn wij eigenlijk en wat weten wij nou precies?
Wij mensen van het gevoel, intuïtie, spiritualiteit en transitie laten zich nu ook zien als gedreven voorstanders van vóór het één en tégen het ánder. Wij zouden toch juist degenen zijn (?) die in stilte en in universele verbinding de ander kunnen bereiken? Wij zouden toch geen bewijzen en overtuiging (?) nodig hoeven hebben? Juist wij hoeven ons toch niet te verlagen met bij herhaling geschreven one-liners op social media?
Oftewel: de dialoog, helaas te vaak discussie, is op de wagen.
Wat ik ons allen gun, en dan bedoel ik écht oprecht toewens, of misschien jou persoonlijk toe uitdaag is: dat je met je kinderlijke deep-down verwondering openstaat voor de ander, dat je bij het vertellen van zijn/haar verhaal je eigen gedachten en “filmpjes” kunt loslaten, dat je je eerste reactie achterwege laat en die ander een vraag stelt, en het liefst nog een paar extra. Durf te voelen, te vragen en een stilte in te bouwen. Tune in en vind elkaar, vergt soms wat draaien aan knopjes.
Laten we afstemmen op elkaar? Deal!