La dolce vita

“Oh echt, dat jullie dat durven! Nou, ik snap het niet en ik vind het trouwens ook onverantwoord. Dadelijk zitten jullie daar vast en kun je niet meer terug. Dat zullen je collega’s vast niet waarderen.”

“En hoe zit het daar precies met alle restricties? Stel dat er geen terrassen en restaurants open zijn, dan heb je toch geen vakantie. Hier weet je tenminste waar je aan toe bent.”

“Je kunt toch wel één jaartje je buitenland vakantie laten schieten, ga gewoon genieten van al het moois wat ons eigen land te bieden heeft!”

Reacties die we vaak te horen kregen op ons besluit om naar Puglia af te reizen. Meestal geen vragen, wel oordelen. Begrijpelijk, want dat is nou eenmaal wat we geneigd zijn te doen. Zelf ben ik zeker niet op mijn mondje gevallen en ik vind ook heel veel van heel veel dingen. Iedere dag weer leer ik van anderen. Gewoon van wie ze zijn en hoe ze in de wereld staan, de manieren waarop ze zich verbaal en non-verbaal gedragen. Hun taal leren kennen. Juist de onuitgesproken dingen die zo voelbaar zijn. Ik probeer mijn oordelen om te zetten in verwondering, omdat ik denk dat dat een betere manier is om tot elkaar te komen dan om elkaar te bestoken met oordelen.

In Puglia ging dat heel gemakkelijk. Één en al verwondering en nauwelijks oordelen. Een prachtige streek om te ervaren. Verhalen horen, lezen, proeven, zien en voelen. Het liefst geef ik dat door, niet alleen omdat ik daar domweg gelukkig van word, het voelt ook als een innerlijke must om dingen door te blijven geven. Klinkt misschien heel diep en filosofisch, is het niet. Meer een kwestie van onze wereld willen begrijpen en inzichten opdoen hoe het verleden ons heeft gebracht tot waar we nu zijn. Pittige opdracht, maar wel een fijne vind ik zelf.

Dus toen we tijdens die EU-top vooral de naam Rutte op de Italiaanse radio voorbij hoorden komen als minister No No No, probeerde ik niet te (ver)oordelen en wel verwonderd te blijven rondkijken. Op ons kleine, idyllische resort hadden we diezelfde avond een visbarbecue, met een gezelschap van ca 15 Italianen en Fransen. Het was beregezellig en weet je waarom? Omdat we oprecht geïnteresseerd waren in elkaar. Er waren geen welles-nietes discussies. Met handen en voeten, of in het Engels, spraken we over van alles en nog wat. Ook over de EU-top. Er werden vragen gesteld, men stond open voor elkaar en elkaars gewoontes en gebruiken. We hebben gelachen (vooral toen Matthijs en ik de tentakels van een octopus geen culinaire lekkernij bleken te vinden) en genoten. We voelden ons verbonden en we waren blij dat we op dat moment daar samen waren.

Na die BBQ genoten we op ons “eigen” terrasje nog na. Tussen kilometers uitgestrekte knoestige olijfboomgaarden, voelde ik me een gelukkig mens. Want die “hak” heeft een prachtige historie, een likkebaardend lekkere keuken en nog heel veel meer moois om door te geven. Uitkijkend op meters hoge oleanders, met de wind door de olijfbomen en de aankomende stilte van de krekels, overviel me een diepe blijheid die onze “riskante” vakantie maakte tot eentje om nooit te vergeten. Daar zou ik een boek over kunnen schrijven en ik houd het waarschijnlijk bij hier en daar een Blogje.

“Ik wens iedereen een mooie zomerperiode toe. In eigen land, in eigen tuin of in een buitenlands oord. Verwonder en geniet!”

Je las een verhaal van Marloes

Reageren mag altijd door mij een email te sturen en delen mag ook. Wat ook mag, is doorklikken naar het aanbod op de website:

Training & Coaching

Ontvang de nieuwste verhalen in je inbox

Ik beloof je dat ik zorgvuldig met je gegevens om zal gaan. Je kunt je op elk gewenst moment uitschrijven.