Hugo Borst
Sinds Kerst 2015 ligt “Ma” van Hugo Borst op mijn nachtkastje. Meestal verslind ik een nieuw gekregen boek zo snel mogelijk, maar iets in mij wachtte op een goed moment om “Ma” open te slaan. Vanochtend sloeg ik de laatste pagina dicht. Met veel liefde heb ik het gelezen. Eerlijk en ontroerend, herkenbaar en grappig, rauw en realistisch. Zo schrijft Hugo over het proces rondom zijn dementerende moeder.
Met de mantel der zorg
Mantelzorgers onder elkaar hebben vaak aan 1 woord genoeg. Sterker nog: aan 1 blik. Daarmee willen ze het onderwerp niet stilzwijgen of verbergen. Daarmee accepteren ze hun taak en willen ze niet overkomen als klager of zeurpiet. Gevoelens van onzekerheid of schuld zijn hun niet vreemd. Vele interne dialogen worden gevoerd in de hoofden van mantelzorgers. Vaak hobbelen de emoties daar lekker achteraan. Pas in rust of bij vrienden laat een mantelzorger wat meer los over het reilen en zeilen van hun partner, ouder of broer/zus in verpleeghuis X of Y. Degenen die de kunst van het doorvragen verstaan, peuteren soms los wat dat alles met de mantelzorger zelf doet.
Ode
“Ma” brengt een ode aan alle professionals in verpleeghuizen. Het liefst gun ik hen iedere maand een heerlijke ontspanningsmassage, zodat hun rug en geest er weer tegen kunnen. “Ma” brengt ook een ode aan alle vrijwilligers die dagelijks zo veel mooi en nodig werk verrichten. Aan mantelzorgers die in hun vrije tijd het leven van hun dierbaren op allerlei mogelijke manieren willen veraangenamen. Last but not least, eert “Ma” ook alle kwetsbare dementerenden bij wie we soms zo graag in hun hoofden zouden willen kijken om iets mee te krijgen van wat daar toch allemaal (niet) gebeurt.
“En daar heeft Loes Live & Learn niets aan toe te voegen, behalve dan dat ze kritisch alle ontwikkelingen rondom de zorg volgt”