Een paar seizoenen geleden bedachten mijn vriend en ik dat het goed zou zijn om een gezamenlijke sport te zoeken. Hij gestopt met zijn passie voor muziek maken, ik nooit begonnen aan een serieuze sport. Hij die vaker spierpijn wilde voelen dan na een dagje tuinieren, ik die me weliswaar in een ver verleden twirl kampioene mag noemen, maar daarna niets anders deed dan vroegtijdig stoppen met sportschool, hockey en volleybal.
Winnen of verliezen?
Tennissen dus! Geweldig spelletje, tenminste als je vaak genoeg gaat trainen (ook bij hittegolf en regen) en je op durft te geven voor toernooien en kampioenschappen in de 8/9 ranking. Veel geleerd van de tegenstanders die ons tijdens een wedstrijd regelmatig iets moesten uitleggen wat iedere beetje tennisser zo uit zijn mouw schudt.
Najaarscompetitie, here we come!
Vol goede moed hebben onze trainingspartners en wij de stoute tennisschoenen aangetrokken en keken we reikhalzend uit naar onze eerste schreden in competitieland. Helmond stond op het programma. “Die kunnen we hebben” en “We slopen ze” waren de mantra’s waarmee we de baan opgingen.
Drie kwartier later dropen we met 6-1 – 6-2 zwaar teleurgesteld de baan af. Ons andere setje had exact dezelfde uitslag. En toen gebeurde het. Terwijl de rest, vier tegenstanders en onze trainingspartners, gezellig samen opliepen naar het drankje en hapje na afloop, dachten wij er goed aan te doen om met ons twee nog even aan het net onze nederlaag te evalueren. Foute inschatting!
John McEnroe
Na drie minuten over en weer gesoebat, gaf ik het op en wilde ik naar de rest. Gelukkig heeft alleen Karlijn gezien dat ik mijn Dopper naar mijn lieve vriend/tenniseikel smeet. Als de vrouwelijke McEnroe stampvoette ik het veld af en gaf ik alles en iedereen de schuld. Het waren de nieuwe ballen waardoor ik telkens zo hard uit sloeg. Mijn partner had totaal geen tactisch inzicht waardoor hij telkens niet goed stond. Trouwens, de tegenstander was ook niet echt sportief qua een bal UIT geven, die dui-de-lijk IN was.
En ik? Ik baalde zo giga van mijn eigen spel, dat ik op geen enkele manier nog aanspreekbaar was.
Loes Live & Learn wordt steeds vaker gevraagd voor een vorm van mediation tussen werknemers die hun werkrelatie graag willen herstellen.