Over gastvrijheid gesproken?

Waar ik vorige week nog een stukje schreef over Puglia, oordelen en verwondering, schrijf ik dit keer  over een andere bijzondere ervaring. Wederom verwondering, helaas een heel rauwe. Ik geloof niet dat ik eerder zo verbouwereerd (zeg maar gewoon “stomend boos”) in het openbaar heb gereageerd. Op een vol terras ja, waar de Covid-19 afstand niets meer kon verhullen. Renesse, 31 juli 2020. Mijn schoonmoeder wordt 84 en we vieren dit en petit comité met een lekker diner aan zee. Een dag van tevoren gebeld om te reserveren. Op het terras? Ja, dat lukt. Graag ook met een parasol? Jazeker mevrouw, dat lukt ook. Bedankt voor de reservering en graag tot morgen om 19.30! Toen we met ons viertjes de duinen over kwamen, was de lange rij voor de ingang misschien al het signaal.

“Hallo.”
“Goede avond, wij hebben een tafeltje voor vier gereserveerd op Kaan.”


De man (wat later bleek de baas himself) loopt zonder iets te zeggen de zaak in en de zaak uit richting terras. Wij, aanvankelijk nog wat houterig wachtend omdat we niet wisten of we nu juist wel of niet achter hem aan moesten lopen, begonnen ons toch richting hem en het terras te bewegen. Hij kwam ons al tegemoet.

“Geen tafels meer op het terras, dus u mag binnen zitten.”
“Uhm, mogen we dan misschien even wachten? Want binnen is nu echt te warm en we hebben toch voor buiten gereserveerd?”
“Kan niet, lukt niet, kan ook nooit gegarandeerd zijn.”

Ons antwoord werd niet afgewacht. De man ging naar de volgende in de ellenlange rij wachtenden. Dus wij stonden halverwege het restaurant van binnen naar buiten te kijken naar gasten aan vier-personen-niet-ingedekte-tafels met alleen maar een fles wijn in een koeler. Matthijs wilde zijn moeders verjaardag redden en liep rustig naar buiten om te bezien of er ergens, ongeveer binnen het halfuur, een tafeltje vrij zou komen. Hij komt uit bij een tafel in de hoek met een bordje “gereserveerd 19.00”. Hij wenkt ons, bijna ervan uitgaande dat dat “ons” tafeltje was. We gingen niet zitten, want ik liep terug naar de baas om te vragen of dat ons tafeltje misschien was. Toen begon het…..

“Maar meneer, wilt u nu direct mijn terras verlaten? Ik bepaal hier de regels, ik ben namelijk de baas.”
“Wat ik vreemd vind is dat wij gisteren een tafel…..

Wij konden geen enkele zin meer uitspreken en werden continu in de rede gevallen. Op de volgende wijze.

“Nou moet u eens heel goed naar mij luisteren, ik zeg u dat er geen plek is en dan is er geen plek”
“Maar het is toch vreemd dat wij keurig gereserveerd…….”
“U gaat nu echt te ver, dit tafeltje is gereserveerd voor gasten.”
“En wat zijn wij dan? We hebben gisteren toch gereserveerd. Als we even moeten wachten…….”

De baas himself werd zo kwaad. In een split second heb ik besloten om hem van repliek te dienen. Ik ben niet trots op mezelf en ik zei (zeg maar gerust: schreeuwde) hem het volgende:

“Bent u nu bezig met gasten? Wat doet u nu eigenlijk? Ik geef trainingen in gastvrijheid en u maakt werkelijk alle beginnersfouten. Weet u? We komen hier NOOIT meer terug! En dat komt door u! U had alleen maar hoeven zeggen: “Sorry, er gaat hier iets mis, het loopt uit de hand, we kunnen u dat tafeltje buiten nu niet bieden. Kunnen we het samen oplossen? Zodat moeder toch een fijne 84e verjaardag heeft?”

De moraal?
Heb ik hier te veel aandacht aan besteed? Ja! Mogen we ook eerlijk blijven over dit soort dingen? Ja! Verwondering en oordeel lopen door elkaar heen? Ja!

“Ik wens iedereen een mooie zomerperiode toe. Voor de ultieme gastvrijheidstraining, ook tijdens Covid-2019, maken wij van 1plus1is3.company graag kennis met u!”

Je las een verhaal van Marloes

Reageren mag altijd door mij een email te sturen en delen mag ook. Wat ook mag, is doorklikken naar het aanbod op de website:

Training & Coaching

Ontvang de nieuwste verhalen in je inbox

Ik beloof je dat ik zorgvuldig met je gegevens om zal gaan. Je kunt je op elk gewenst moment uitschrijven.