Familie als winning team?
Daar ik het in 1 van mijn recente Blogs over vrienden en vriendinnen had (jouw vrouw, mijn vrouw), mag een Blog over familie niet achterblijven. En deze draag ik speciaal op aan mijn lieve moedertje. Ze heeft het extra zwaar tijdens deze hete dagen in haar gesloten Verpleegafdeling.
Gezinnen zijn wat mij betreft de meest interessante “systemen” die er bestaan. Gelukkig heb ik het afgeleerd om dat in eigen kring te vaak te zeggen en kijk ik al lang niet meer vanuit mijn trainer-coachbril naar ons eigen gezinsteam. Hoewel? Een papa en mama, 4 zonen en 1 dochter, in die volgorde. Inmiddels zijn er natuurlijk schoonzussen, zwager (the one and only), aangetrouwde zwager en mijn eigen vriendlief bijgekomen. Zo ook kleinkinderen en cadeau-kleinkinderen, variërend in de leeftijd van 3 t/m 20. Uit dit rijtje missen we helaas 2 belangrijke mannen: mijn oudste broer Hans die eind 2004 plots overleed en mijn vader Jan die een halfjaar geleden overleed.
Nestgevoel
Ons nest bestaat dus uit 24 leden, waarbij het kan zijn dat ik een actuele vriend of vriendin van mijn neven of nichten per ongeluk niet meetel. Het is namelijk niet stoer om je liefdesperikelen met een tante te delen. Al vind ik van wel. Zoals ik me rijk prijs qua vriendschappen, zo ook prijs ik me rijk qua familie. We hebben het voor elkaar gekregen dat we met ons allen het fijn hebben. We botsen heus wel eens, we hebben allen onze eigen “aardigheden”, we hebben allen onze plussen en minnen. We vinden daar ook van alles van, we hebben onze duidelijke meningen en het mooie is dat dat ook mag. Wat een diversiteit, wat een dynamiek en wat voel ik me vaak trots! Inmiddels snap ik waarom mijn vader dat woord “trots” zo vaak gebruikte. Word ik oud, moet ik ongesteld worden of wat is dat toch dat ik met blijde verwondering naar die ene foto kan blijven staren waarop we met ons allen (helaas zonder onze Hans) in de camera kijken?
Op zijn Paasbest?
Nee, niet iedereen staat er op zijn Paasbest op. Het was geen professionele fotoshoot en het was niet zonnig. Het zoontje van mijn vriend wilde vooral niet op die foto en dat is ook duidelijk te zien, zowel aan zoontje als aan vader. Maar we staan er tenminste. We hadden het niet gepland. We voelden aan ons water dat we die foto in april 2014 moesten maken. Onze Canada broer with his family was er ook.
Groei
We zijn gegroeid. Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk sowieso, want bij elkaar opgeteld halen we vast een record met al onze diëten. Maar figuurlijk ook, al zou je dat niet zeggen als je inzoomt. Dan zie je nog steeds 2 hazenvingers opgestoken achter een hoofd, of iemand die zo hard lacht dat het wel moet zijn dat hij/zij in haar billen wordt geknepen. Toch weer een slappe-lach-moment vanwege het bekende citaat: “Kouwe kant graag aan de zijkant; kunnen we die er later afknippen”.
Familie heb je en houd je
Trots dus op zo een rijk en vol gezin. Lieve papa, ik mis je en ik denk iedere dag aan je. Lieve Hans, ik mis je en ik denk iedere dag aan je. We gaan met ons allen door. We leven lang en gelukkig verder. Wat jammer dat zielen niet zichtbaar zijn op een foto, want jullie horen er gewoon nog bij. Ik knipoog naar jullie, ik zie iedere regenboog, ik steek mijn duim omhoog en ik vraag jullie soms om raad. Het gaat goed met ons. We hebben onze discussies. Tegenwoordig noemen we dat dialogen. We participeren erop los. Bovenal zorgen we goed voor elkaar en hebben we elkaar heel lief.
Deze Blog heeft geen zakelijke inhoud. Of toch? Als je ook graag deel wilt uitmaken van een winnend team, als er een paar sterke leiders zijn weggevallen, of als jong en oud nog beter mogen samenwerken (zelfsturend mag ook), neem dan vooral contact met me op. www.loeslivelearn.nl