‘Ik stop met mijn ambitie om een bestseller te schrijven.’ Die gedachte kwam vorige week regelmatig voorbij. Vooral ’s nachts dwongen de demonen van een schrijfloos bestaan zich aan me op. Mijn eenzame, grote en zoekende ogen staarden naar het plafond. Afleidende, soms bijna fijne, demonen zochten mijn blik en keken dwars door me heen. Prangend vragend naar het antwoord op die ene wezenlijke, zich continu herhalende hamvraag: ‘wat is de noodzaak van jouw verhaal?’
Met iedere ochtend werden mijn ogen kleiner en vermoeider, totdat ze ’s avonds weer groot en als een wanhopig zoekende single naar die knappe boeklezende prins zochten.
Mijn rug probeerde zich te rechten, met nek en hoofdspieren erbij. Mijn maag liet zich vullen met de heerlijkste gerechten. Toeschouwers, lotgenoten, schrijvers, acteurs, paarden en fluisteraars kwamen op mijn Terra Nova pad. Almaar strooiend met verbeelding en zintuigprikkelende scènes die mijn boek tot leven trachtten te brengen.
De verhalenverteller in mij bestaat. Nog klein en broos, gekoesterd als een pasgeboren baby, wil ze groeien met vallen en opstaan, met blauwe plekken op lichaam en ziel. Vorige week had dit kind haar eerste echte schrijvers bootcamp. Soms vastzittend in dikke slijk, dan weer op handen gedragen door een heel team.
‘Ik stop om hier thuis als klein miertje de grote boze lezerswereld ervan te overtuigen hoe hard ik heb gewerkt’. Die gedachte laat ik los. Laat hen maar denken dat het een relax vakantie in Zuid-Frankrijk was. Typisch geval van: ‘Daar had je bij moeten zijn.’
Loes Live & Learn was op schrijfretraite en is nu toe aan rust.