With a little help from my friends

Licht

Er staat hier een foto van een prachtige meid. De kaarsjes branden bij de foto. Deze prachtige meid kijkt me vanaf haar foto aan. Ze heet Sanne. Het licht schittert me vanuit haar ogen tegemoet. Gisteren hebben we afscheid van haar genomen. Zo’n afscheid zal ik nooit meer meemaken. Haar ouders, broer, familie, vrienden, vriendinnen en muzikanten hebben iets neergezet wat diepe indruk op me heeft gemaakt. Het was mooi, het was goed, het was hartverscheurend. Het was in balans. Het klopte.

Ieder afscheid is een nieuw begin

Welk begin dan? Dat dacht ik vanochtend toen ik naar mijn teamtraining ging. Hoezo, dacht ik, hoezo ga ik vandaag een team faciliteren om nog meer een team te worden? Hoezo vindt dat team het lastig om daar niet gewoon vandaag nog mee te beginnen? Zinloos? Voelde ik me zo? Ja, zo voelde ik me. Gisteren was namelijk echt zinvol, gisteren heb ik alleen maar 1 groot team gezien. Bekenden en onbekenden keken elkaar aan, hadden geen woorden nodig, pakten elkaar vast en zongen mee. Als 1 groot koor. De een uit volle borst, de ander verstild, maar allemaal om 1 doel te bereiken. 1 doel: het eren van deze prachtige meid die veel te jong gestorven is. 1 doel: mede-leven met diegenen die het het hardst nodig hebben.

Dankjewel

Dankjewel allemaal. Dankjewel lieve mensen voor gisteren. Dankjewel lief, hardwerkend team van vandaag. Door jullie heb ik mijn zinloze gevoel kunnen omzetten in een zinvolle dag. Jullie hebben me laten ervaren dat je inderdaad iedere dag weer opnieuw kunt beginnen. Zonder dat jullie het beseften, hebben jullie me enorm vooruit geholpen. Toen ik de trainingsruimte in kwam, wilde ik het liefst de beamer, flipover en alle stoelen en tafels in elkaar meppen. Ik wilde weg. Jullie hebben me erbij gehouden. Door jullie positiviteit ben ik met een zinvol gevoel weer naar huis gereden.

Fladder door Sanne

Maar bovenal: dankjewel Sanne! Dankjewel voor wie je was en dankjewel voor wat je nalaat. Ik weet niet of je nog ergens wat van meekrijgt. Ik wil daar graag in geloven. Niet in een hemelpoort hoor. Wel in een andere energetische dimensie. Toen ik vandaag van alles in elkaar wilde meppen en mijn cursisten binnen druppelden, keek ik naar het B-fly-armbandje om mijn pols. En weet je wat ik dacht? Ik dacht: “We gaan door. We gaan door met jou in ons hart. We leven door. Sinds gisteren heeft het begrip mede-leven voor mij pas echt betekenis gekregen”.

GetAttachment-16.aspx

 

Je las een verhaal van Marloes

Reageren mag altijd door mij een email te sturen en delen mag ook. Wat ook mag, is doorklikken naar het aanbod op de website:

Training & Coaching

Ontvang de nieuwste verhalen in je inbox

Ik beloof je dat ik zorgvuldig met je gegevens om zal gaan. Je kunt je op elk gewenst moment uitschrijven.